Κώστας Αθανασίου
« Γεννήθηκα στον Πειραιά το 1961.
Μεγάλωσα σε μια γειτονιά του Προφήτη Ηλία από τη μεριά που έβλεπε τη Γούβα.
Απο πολύ μικρή ηλικία (περίπου τεσσάρων χρόνων) παρακολούθησα την πρώτη παράσταση Καραγκιόζη «ο Καραγκιόζης και το καταραμένο φίδι» μα όταν εμφανίστηκε το θηρίο στο μπερντέ έβαλα τα κλάματα και κρύφτηκα πίσω απο την κουρτίνα της εισόδου, βγάζοντας το κεφάλι μου δειλά δειλά για να παρακολουθήσω την συνέχεια της παράστασης.
Την επόμενη χρονιά ακολούθησαν μαγικές καλοκαιρινές βραδιές στο θέατρο του νονού μου στα ταμπούρια. Μαζί με τον πατέρα μου παίρναμε το τραμ από τον ηλεκτρικό σταθμό στο λιμάνι του Πειραιά κατεβαίναμε στα Ταμπούρια στο θέατρο Χρυσοστομίδη.
Απο επτά χρονών βρέθηκα πίσω απο το πανί μαθαίνοντας την τέχνη του καραγκιόζη. Είχα την τύχη να με μυήσει σε αυτήν τη μυστηριακή τελετή ο πηγαίος λαϊκός καλλιτέχνης, ο Γιώργος Χαρίδημος.
Είκοσι χρόνια παρέμεινα δίπλα του, απο το 1968 έως το 1988, ρουφώντας σαν σφουγγάρι παραστάσεις, σενάρια, καλαμπούρια ,διάφορους τρόπους κατασκευής των φιγούρων με χρώματα, με σκαλίδια και η φαντασία μου να τρέχει ασταμάτητα.
Βλέποντας την αγάπη μου για τον Καραγκιόζη ο πνευματικός μου πατέρας και δάσκαλος συνέχιζε να με «ποτίζει» δίνοντας περισσότερα. Τα καλοκαιρινά βράδια μετά την παράσταση καθόμασταν μέχρι αργά και συζητούσαμε και αναλύαμε τα γεγονότα της καθημερινότητας σχεδιάζοντας την παράσταση της επόμενης μέρας.
Ήταν ένας τεχνίτης που μπορούσε με το δικό του μοναδικό τρόπο να κατευθύνει τα δρώμενα και τα λεγόμενα, κάθε παράσταση υπήρξε ιερή στιγμή.
Παρέμεινα 20 χρόνια δίπλα του χωρίς να λείψω μέρα απο τη σκηνή, ενώ απο κοντά ακολουθούσαν τα αδέρφια μου.
Τελειώνοντας το στρατιωτικό μου άρχισα να δίνω παραστάσεις. Ξεκίνησα με φόβο γιατί αγαπούσα αυτήν την τέχνη και αναρωτιόμουν αν πράγματι άξιζα για δημιουργός και εκτελεστής, κι έχοντας μπροστά μου τον δάσκαλο Χαρίδημο, ένα απο τα μεγαλύτερα ταλέντα η ευθύνη ήταν μεγάλη.
Η τύχη να έχω δάσκαλο τον Χαρίδημο ήταν ταυτόχρονα κι ένα μεγάλο βάρος, ογκόλιθος τεράστιος.
Το πρώτο που έμαθα απο τον ξυπόλητο ήρωα ήταν η αγωνιστικότητα. Έτσι λοιπόν τα κατάφερα, αλλά δεν έπαψα ποτέ μέχρι σήμερα να έχω αυτήν την ανησυχία και την προσπάθεια για βελτίωση σε όλες τις πλευρές και τα επίπεδα.»